Autora sekwencji „Victimae paschali laudes” (Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary) przypisuje się kilku osobom, które żyły pomiędzy X a XI wiekiem. Sekwencja Wielkanocna była śpiewana w Polsce po łacinie, a w języku polskim wykonano ją po raz pierwszy w 1966 r. z okazji 1000. rocznicy chrztu Mieszka I. Jakie jest przesłanie tego zamykającego Triduum Sacrum i niezwykle poruszającego ogniwa liturgii Zmartwychwstania Pańskiego?
Jest to swoisty pojedynek (duellum) na życie i śmierć między Jezusem Chrystusem a Przeciwnikiem człowieka. Może się to wydawać paradoksalne, a tymczasem jest najbardziej pociągającą rzeczywistością naszej wiary. Chrystus przez swoją śmierć na krzyżu pokonał śmierć, która jest symbolem wszystkich mocy ciemności. Pokonany i Ukrzyżowany jest Zwycięzcą, Uniżony jest Triumfującym. Zamęczony i pogrzebany Jezus Chrystus powstaje „Żywy” i jest źródłem życia. (…) Chrystus – Pasterz umarł za swoją trzodę, aby wszystkich grzeszników przyprowadzić do Ojca. Życie pokonało śmierć i odtąd Książę Życia króluje w wiecznej chwale. Chrześcijanie są wezwani do złożenia Mu ofiary dziękczynienia i hołdu. Możemy na sobie odczuć tę prawdę i śmiało głosić ją światu, że Jezus jest jedynym wyzwolicielem, że Jego zwycięstwo nad złem i śmiercią jest gwarancją naszego zwycięstwa, źródłem trwałej radości i pokoju, ponieważ pojednał nas z Ojcem, naturą i ludźmi, naszymi braćmi. (…) Chrystus zmartwychwstał nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla nas. On jest pierwszym z żyjących, ale przez Niego i w Nim cała ludzkość wierząca i z Nim złączona jest wprowadzona do królestwa życia, które On jako pierworodny spośród wielu zapoczątkował. Misterium Paschy dotyczy nie tylko Syna Bożego, Syna Człowieczego, lecz dotyczy także synów ludzkich, którzy przez chrzest stali się w Nim synami Bożymi. Sprawowana liturgia zmartwychwstania nie jest wspominaniem przez chrześcijan przeszłości, lecz rzeczywistym udziałem w fakcie zmartwychwstania Chrystusa.
W opracowaniu s. Moniki Nowak „Sekwencje mszalne w języku polskim po Soborze Watykańskim II” można przybliżyć sobie teologiczną głębię wielkanocnego poranka. Tymczasem na czas Świąt Zmartwychwstania Pańskiego życzymy sobie wzajemnie duchowego pokoju. Dzielimy się świątecznym ciepłem z samotnymi, chorymi i potrzebującymi wsparcia. Niech w naszych rodzinach, parafiach, wspólnotach i diecezji oraz w całej Ojczyźnie będzie więcej dobra. Obyśmy znajdowali wspólne drogi ku prawdzie i cieszyli się darem wolności. Alleluja!
